Eind oktober (2013) mocht ik een dag meelopen met de Jeugdzorg in Nieuwegein. Behalve zeer leerzaam ook een erg leuke ervaring.
Eind oktober mocht ik een dag meelopen met de Jeugdzorg in Nieuwegein. Behalve zeer leerzaam ook een erg leuke ervaring. Ik mocht eerst bij een overleg aanschuiven waar een lastige casus werd behandeld en Jeugdzorgers uit verschillende onderdelen meedachten met de aanbrengers van de casus. De wijze waarop dit werd gedaan vond ik indrukwekkend. Met veel respect voor elkaar en met veel respect voor het gezin waar het over ging (en alles ook keurig geanonimiseerd). Wat wel onmiddellijk opviel is de complexiteit van dit soort werk: er spelen meestal verschillende problemen en met welke ga je als eerste aan de slag. Ook de vraag wiens belang je voor moet en kan laten gaan: die van het kind of de ouder. Zeer complex, op verschillende niveaus.
Na de casusbespreking was er een gezamenlijke lunch waar we over en weer informatie uitwisselde over wie ik nu was, wat een gemeenteraad nu eigenlijk te zeggen gaat krijgen over de Jeugdzorg en onze gedeelde zorg hierover. Het bleek dat we allebei eigenlijk bar weinig van elkaars werk weten...
Maar we hadden het ook over de kansen die hier in liggen: oude werkwijzen waar eigenlijk iedereen al niet meer zo tevreden over was, moeten nu verplicht doorbroken worden. Ook de cultuuromslag naar veel meer samenwerking tussen allerlei disciplines zagen veel mensen ook als een kans om effectiever gezamenlijk een gezin te kunnen helpen. Maar er was ook de nodige zorg over, onder andere ook over privacy. Een zorg die ik deel. En natuurlijk de continuiteit na de transitiedatum. Er moet het komende jaar heel hard gewerkt worden door zowel gemeente als Jeugdzorg om vana 1-1-2015 goed gezamenlijk aan de slag te kunnen.
Na de lunch mocht ik mee met een gesprek met een moeder wiens zoon al 10 jaar onder toezicht van Jeugdzorg staat en die nu bijna 18 is en waar het met beide goed gaat. En waarvan ik overtuigd ben dat zonder de hulp van Jeugdzorg zowel moeder als zoon, of eigenlijk het hele gezin, een stuk slechter af was geweest. Hier is 8 jaar keihard gewerkt door iedereen met gelukkig positief resultaat. Jammer dat hier niet eens wat meer aandacht voor komt.
Als laatste mocht ik bijschuiven bij een gesprek met een vader wiens vrouw en kinderen naar een Blijf-van-mijn-Lijf huis in Utrecht waren vertrokken. Doel van het gesprek was om een omgangsregeling met vader te bespreken. Dit was uiteraard geen prettig gesprek en ik was best verbaasd dat de vader in kwestie het geen probleem vond dat ik er bij zat (uiteraard was hier eerst toestemming voor gevraagd). Maar vader ontkende dan ook alle beschuldigingen van zijn vrouw. Ik zou niet geweten hebben wie ik had moeten geloven, maar de “Jeugdzorger” had zijn huiswerk goed gedaan en had de nodige bewijzen en achtergrondinformatie waarmee een groot deel van twijfel bij mij werd weggenomen. Helaas niet bij de vader. De Jeugdzorger bleef echter heel rustig en professioneel zonder onaangenaam of respectloos te worden. Indrukwekkend.
Al met al zeer leerzaam, en ik denk niet alleen voor mezelf maar ook voor de mensen bij Jeugdzorg Nieuwegein die ik sprak. Ik denk dat we nog het nodige van elkaar kunnen en moeten leren. Voor mij als raadslid is het in elk geval van groot belang geweest een kijkje in de keuken te hebben genomen over zoiets belangrijks waar wij straks als raad over moeten beslissen. En waarvan ik niet zeker weet of het wel zo verstandig is dat wij hierover gaan beslissen. Want het werd mij wel duidelijk dat ik hier nog veel te weinig over weet, en mijn meeste collegaraadsleden ook. Ik hoop en verwacht dat we hier het komende jaar nog heel veel over zullen spreken waarbij ik graag zou zien dat we met elkaar in plaats van over elkaar praten.